ترک آرزوکردم رنج هستی آسان شد

سوخت پرفشانی ها کاین قفس گلستان شد

عالم از جنون من کردکسب همواری

سیل گریه سر دادم کوه و دشت دامان شد

خامشی به دامانم شور صد قیامت ریخت

کاشتم نفس در دل، ریشهٔ نیستان شد

هرکجا نظر کردم فکر خویش راهم زد

غنچه تا گل این باغ بهر من گرببان شد

بر صفای دل زاهد اینقدر چه می نازی

هرچه آینه گردید باب خود فروشان شد

عشق شکوه آلودست تا چه دل فسرد امروز

سیل می رود نومید خانه ای که ویران شد

جیب اگر به غارت رفت دامنی به دست آرپم

ای جنون به صحرا زن نوبهار عریان شد

جبریان تقدیریم قول و فعل ما عجز است

وهم می کند مختار آنقدر که نتوان شد

برق رفتن هوش است یا خیال دیداری

چون سپند از دورم آتشی نمایان شد

چین نازپرورده ست گرد وحشتم بیدل

دامنی گر افشاندم طره ای پریشان شد